Sigmabase homepage

Hoe kan het zijn dat een sport zo door en door rot is, terwijl er zoveel controles waren?

Een paar jaar geleden sprak daarover al een journalist die daar een interessant perspectief in aanreikte. Hij vertelde dat ieder mens een andere hematoclietwaarde heeft, maar dat er eigenlijk niemand een hogere waarde heeft dan, zeg 0,5. De norm werd toen gesteld op, zeg 0,51 omdat iemand die boven de 0,5 zat zeker doping zou hebben gebruikt. Klinkt logisch.

Het gevolg daarvan was echter dat de ploegarts naar een renner toestapte en zei: "Jij hebt een hematocriet waarde van, zeg 0,1 en zit toch altijd dicht tegen het podium aan. Ben jij je er van bewust dat jij dus eigenlijk de beste renner bent, maar dat jij een 'natuurlijk' nadeel hebt? Wanneer jij namelijk met jouw talent een hematocrietwaarde van 0,5 van natuurlijk zou hebben meegekregen, zou jij veel meer winnen! En ik heb goed nieuws! Sinds kort is de norm gesteld op 0,51 en we mogen natuurlijk niet over de norm heen gaan, maar ik kan je wel helpen om je natuurlijke nadeel te compenseren door je met deze twee pilletjes op 0,5 te brengen."

En de journalist schetste hoe het de sport werd voor artsen om renners zo dicht mogelijk bij de norm te brengen. Hij zei dat wanneer iemand tegen de lamp liep het niet zozeer een frauderende sporter was, maar veel meer dan dat een falende arts.

Hoe komt het dat een norm die gesteld wordt om het dopinggedrag te verkleinen ertoe leidt dat het dopinggedrag juist enorm wordt vergroot?

Wat doen we nog meer in organisaties wat logisch lijkt maar tot averechtse effecten leidt? En wat is de sleutel om dit te voorkomen?

Deze thematiek staat centraal in het boek ‘Verdraaide organisaties' dat al maanden in de top 3 van meest verkochte managementboeken staat. Rondom dit thema ben ik de slotspreker zijn op het Nationale Kwaliteitscongres op 30 mei in Burgers Zoo.

Ben jij daar ook bij?

Groet, Wouter Hart