column
In de haast schieten
Zo halverwege november is het elk jaar weer raak. Ik krijg een onrustig gevoel in m'n onderbuik, begin steeds slechter te slapen en volgens mijn vrouw drink ik nog meer dan gewoonlijk. En echt, het overkomt me spontaan. Onverbiddelijk nestelt het zich sluipenderwijs in de dagelijkse gang van zaken:
ik krijg haast.
Zo tegen het eind van het jaar, als de dagen donker zijn, is het heerlijk om dat te wijten aan leeftijd. Ik las laatst dat iemand (een BN'er) bij haar pensionering d'r haar kort ging laten knippen en groen verven. Dat kan natuurlijk, maar gaat het niet veel meer om de keuzes die je maakt naarmate je ouder wordt en die steeds scherper, steeds afgebakender, steeds preciezer worden? In ons eindig bestaan is 'tijd' voor ons allemaal ‘deerniswekkend kort' (vrij naar Jort Kelder) en omdat temps perdu nooit meer terugkomt, is er zoiets als ‘zinvol besteden'. Het gaat er dus om keuzes te maken in wat je nog wel en wat je niet meer wilt doen hier.

Haast kan heel makkelijk ontaarden in als een kip zonder kop rondrennen en niks meer klaarmaken terwijl het toch al zo druk is. Het kan ook betekenen dat je je meer concentreert op de dingen die er echt toe doen. Maar ja, wat doet er echt toe? Wat je gisteren belangrijk vond, doet er vandaag niet zo veel meer toe - of toch wel soms?

Heeft u helder wat u echt belangrijk vindt en werkt u daar, ondanks alle ‘humandrum' van het dagelijkse, toch steeds weer monter naar toe?

Eigenlijk geloof ik daar niks van. Die dagelijkse dingen en praktijk met al hun gedoe en geklaag en getreuzel, nemen steeds weer stiekem de overhand.

Tegelijkertijd heeft haast ook een stille, morbide kant. Want wie haast heeft, is te vroeg spoedig op weg naar het einde. Haast leidt in dat geval tot sneller bij de kist. Onverbiddelijk. En wie in dat proces niet goed op zichzelf past, moet nog opletten dat ie er niet is voordat de gedachte dat het niet goed gaat heeft kunnen postvatten.

Kom ik ergens beter, of sneller, of efficiënter met haast?

Het simpele antwoord ligt rationeel-analytisch voor de hand: nee! Haast leidt er niet toe dat het beter gaat, hooguit gestresster en sneller.

Dus waarom toch weer elk jaar opnieuw hetzelfde patroon, terwijl nu toch wel duidelijk zou moeten zijn dat het werkelijk niets uitmaakt?

Maar ja, dit was natuurlijk gewoon een egocentrische klaagzang; u herkent zich op generlei wijze in het bovenstaande. Dus schipper ik monter verder met mijn tijdigheid.

Maar dat weerhoudt mij er niet van u nu - en tijdig - alvast beste wensen en een voorspoedig - maar niet te snel - 2014 toe te wensen.

Prof. dr. Jan Jonker is hoogleraar Duurzaam Ondernemen en werkt aan de Nijmegen School of Management van de Radboud Universiteit Nijmegen. Hij is o.a. auteur van de groene bestseller Duurzaam Denken Doen (Kluwer, 2011) en schreef recent Werken aan de WEconomy (2013). Zijn focus is op het ontwikkelen van concepten en strategien voor duurzaamheid en de fundamentele veranderingen die dat met zich meebrengt. Hij is een veel gevraagd spreker over duurzaam ondernemen. Contact: j.jonker@fm.ru.nl

 

Overzicht
Aanmelden voor
Wekelijks nieuws en tips voor kwaliteitsprofessionals.
Klik hier voor een gratis abonnement.